W kuchni i w salonie (Visiting Erik Carlsson - 21.05.2011)

Sobotni ranek powitał nas całkiem nie angielską pogodą.

 

 

Marek, Krzysztof, Darek tuż przed godziną 0. 

 

 

Od rana  w ostrym słońcu zwiedzaliśmy hrabstwo  Bedfordshire, wciąż zerkając na zegarki dostosowane do lokalnego czasu. Gdy zbliżało się południe chyżo pomykaliśmy lewą stroną autostrady w kierunku domu Erika Carlssona, mijając łagodne, intensywnie zielone wzgórza, pełne pasących się stad owiec i bydła. Nawigacja prowadziła nas bez wahania przez wąskie gładkie asfalciki i schludne, zadbane wioski o wyglądzie raczej miasteczek żywcem przeniesionych z powieści Herriota, aż do samej bramy domu Erika Carlssona i Britt Marii.  

 

 

 

 

Erik już na nas czekał przed domem, serdecznie uśmiechnięty, pokazał, gdzie wjechać. Powitanie było żywiołowo serdeczne, a radość i wzruszenie widoczne na wszystkich twarzach.

 

 

 

 

Wszyscy panowie natychmiast zwrócili uwagę na czerwony samochód  z numerem 178 stojący przed domem, oglądali detalicznie wyposażenie i analizowali każdy szczegół, a Erik chętnie tłumaczył i wyjaśniał, co było do tłumaczenia i wyjaśniania. Ja zerkałam na niewielki, lecz pięknie utrzymany ogród – jak się później okazało, ulubione miejsce przebywania Erika i oczko w głowie Britt Marie.

 

 

Krzysztof usiadł za kierownicą. 

 

 

Przeszliśmy do garażu, w którym koledzy  oniemieli z zachwytu, czemu wcale się nie dziwię, bo to garaż jak muzeum: mnóstwo zdjęć, starych pamiątek z czasów wyścigów, rozmaitych drobiazgów, o których nie wiem, czemu służą, lecz wszyscy panowie doskonale się w tym orientowali.

 

 

Zachwyty nad malutkim autkiem z pedałami. 

 

 

Mnie najbardziej ciekawiły stare zdjęcia, a to z McQueenem natychmiast przywołało w pamięci Wielką ucieczkę i Siedmiu wspaniałych. Uświadomiło mi dobitnie, że na fotografii została legenda kina, lecz legenda motoryzacji stoi właśnie obok i serdecznie uśmiecha się do nas.

 

 

Na starej fotografii Eric i Steve McQueen. 

 

 

Po dłuższej chwili, a nawet kilku chwilach spędzonych w garażu przeszliśmy do domu, przytulnego i miłego, jak gospodarze.

 

 

Britt Marie jest ujmująco serdeczna i gościnna. 

 

 

Erik i Britt Marie oprowadzali nas po wszystkich pomieszczeniach, a w nich – dosłownie, we wszystkich, ujrzeliśmy mnóstwo zdjęć i nagród, pucharów i pamiątek.

 

 

Erik pokazuje swoje puchary. 

 

 

 

 

 

 

Gospodarz objaśnia, co przedstawiają zdjęcia. 

 

 

Wszędzie widzimy samochody: modele, modeliki, fotografie, rysunki, nie brakuje też samolotów na zdjęciach, jako że Erik wylatał jako pilot 600 godzin. W domu widać obecność nieobecnych wnuczek: ich portrety, laurki przez nie zrobione, zabawki.

 

 

 

 

 

 

 

 

Pat Moss i Erik - pierwszy i jedyny raz na koniu. 

 

 

 

 

 

Podczas gdy panowie przeglądają zdjęcia z rajdów, Britt Marie zaprasza mnie do obejrzenia jej królestwa, ogrodu. Wypieszczony, zadbany, a jednocześnie naturalny, pełen kwiatów i ziół zaprasza do wypoczynku. Nic dziwnego, że Erik lubi tam spędzać czas. Bluszcze, kilka odmian róż, konwalie, bzy, powojniki i paprocie tworzą gęste zarośla, jest nawet figowe drzewko, które jednak nie owocuje w angielskim klimacie.

 

 

 

 

Rosną też zioła, ich intensywny zapach nadaje zakątkowi ogrodu charakter śródziemnomorski, a poletko kwitnącej lawendy potęguje to wrażenie.

 

Słodko pachnące pnące angielskie róże.  W perspektywie dom z miejscem wypoczynkowym. 

 

 

Nadchodzi pora obiadu. Wsiadamy do samochodów, Erik prowadzi. 

 

 

Dziś Erik jeździ takim samochodem. 

 

 

Prowadzi nas i prowadzi swojego Saaba pewnie i niemal niezauważalnie. Jest odprężony, pogodny, zdaje się, jakby czas się go nie imał. Auto płynie. W pewnym momencie dość mocno przyspiesza, a na jego twarzy widzę filuterny ćwierćuśmiech. Za oknem miga angielska szmaragdowa zieleń.

 

 

Jazda z Mistrzem. 

 

 

Dojeżdżamy do wioski Ivinghoe, gdzie zjemy wspólny obiad. 

 

 

 

 

Restauracja mieści się w domu z XIV w., a bluszcz, który zieleni się i dziś, obrasta ją od XVII w. Niziutkie wnętrza pełne świeżych kwiatów, z antycznymi meblami, kominkami i kilkusetletnimi belkami stropowymi robią na nas wrażenie. Erika wszyscy znają i kłaniają się mu w pas, widać, że darzą go wielkim szacunkiem i sympatią.

 

 

Wybór win. 

 

 

W niewielkim pomieszczeniu czekamy w wygodnych fotelach na obiad, popijając doskonałe piwo typu bitter.

 

 

Studiowanie karty.  

 

 

Zdajemy się w wyborze menu na naszego Gospodarza i to jest doskonała decyzja. 

 

  

Przy stole. 

 

 

Dostajemy pyszny domowy chleb z doskonałym winem, szparagi, a daniem głównym jest najlepsza kaczka na świecie – tak mówi Erik, taka panuje  opinia o pieczonej kaczce z restauracji The King’s Head i my się z nią zgadzamy. No i desery… Wspaniale jedzenie w doborowym towarzystwie.

Po obiedzie wsiadamy do aut i jedziemy na farmę córki Pat Moss i Erika. Ogromny teren, kilka tysięcy owiec, kilkaset krów, mnóstwo koni, przyjazne, łaszczące się psy. Córka jest nieobecna, Erik pokazuje gospodarstwo.

 

 

Na farmie. 

 

 

Po powrocie do domu  Britt Marie zaprasza na kawę i ciasta swojego wypieku, siedzimy w przytulnej kuchni, zajadając typowe szwedzkie ciasto z jabłkami i cynamonem, jest pyszne. Erik wspomina w rozmowie, że miałby wielką ochotę przyjechać do Warszawy. 

 

 

 

 

Wszystko, co dobre, szybko się kończy. Kończy się i nasze spotkanie z Britt Marie i Erikiem. 

 

 

Pożegnanie przed garażem. 

 

 

Żegnamy się z obietnicą ponownego zobaczenia – gdzie? Czas pokaże

 

B.Z.